Για σένα παππού, μ ακούς?

       Παππού? ακούς? θα με ξυπνήσει... σφίξε με στην αγκαλιά σου και συμβούλεψέ με όσο πιο γρήγορα μπορείς... μ ακούς? κάνε το γρήγορα... σ αγαπάω παππού... Εσύ μ αγαπάς αληθινάάά... ποτέ δεν μου ζήτησες ούτε απαιτούσες κάτι... ξέρεις γιατί? γιατί με αγαπούσες... όποιος αγαπά δεν ζητά, δεν απαιτεί.... όποιος αγαπά δεν αλλάζει τον άλλον…όποιος αγαπά προσφέρει...κ σου πρόσφερα την αγάπη μου... αυτό που ήθελες άλλωστε... σ άρεσε να σου δίνω καραμελιτσες, κρουασάν μαζί με ένα γλυκό φιλί.... σαν μικρό παιδάκι κ εσύ...Πέρασε ένας χρόνος παππού που έχω να σε δω από κοντά, να ψηλαφίσω το πρόσωπό σου, να παίξω κρυφτό στην αγκαλιά σου... ναι, πέρασε και ακόμη δεν το πιστεύω... δεν μπορώ να πιστέψω ότι σε έχασα...., ότι χαθήκαμε... όχι δε μπορώ....δε μπορώ να ξεχάσω ότι σα σήμερα τέσσερις και κάτι το πρωί χτύπησε το τηλέφωνο και ήξερα ότι κάποιο κακό συνέβη… ήξερα ότι ήταν θάνατος…. Ο θάνατός σου….το ήξερα παππού… άρχισα να κλαίω με το που χτύπησε το τηλέφωνο…. ήθελα να τρέξω να σε δω, τόσο γρήγορα όπως τα δάκρυα μου…Δεν είσαι εδώ, δεν είσαι να σε βλέπω αυτές τις μέρες που γύρισα….δεν είσαι…ζεις αλλού …. ψηλά πολύ ψηλά… καθημερινά ζεις μέσα μου... στον ύπνο μου έρχεσαι συνεχώς σα μια γλυκιά μορφή σα να θες να μου δώσεις αυτό που μου στερούν οι γύρω μου, σα να με ξυπνάς μέσα στον ύπνο μου... πολλές φορές στεναχωριέμαι γιατί δεν σ’ έχω…. Αλλά τι να κάνω? Δεν μπορώ να το πω… όλοι λένε θα περάσει κ άντε συνεννοήσου μετα… όχι παππού για μένα οι άνθρωποι δεν περνάνε, δεν είναι τρένα διερχόμενα που χάνουν τον προορισμό τους… για μένα οι άνθρωποι νιώθουν…. Για μένα οι άνθρωποι ζουν μέσα μας, ποτέ δεν ξεχνιούνται…  αλλά ξέρεις τι διαπίστωσα? Οι άνθρωποι ξεχνάνε το καλό και θυμούνται το κακό… αυτό που μ έμαθες να μην κάνω, παππού... με πληγώνει, όταν το κάνουν άλλοι… δεν είμαι μηδενικό, αλλά από το μηδέν  ξεκίνησα τη μέρα που ήρθα στη ζωή… πώς να σε ξεχάσω όταν με έμαθες να εκτιμάω? Πώς? Πώς να ξεχάσω όλον αυτόν τον ‘Γολγοθά’ της ταφής σου? Του θρήνου? Της σιωπής? Τη συννεφιασμένη και βροχερή εκείνη μέρα? Τα περιστέρια που στάθηκαν στο σπίτι? Μέσα μου σε θρηνώ, σε θρηνώ γιατί αυτό είναι το καλύτερο.. να υπάρχεις μέσα μου... άλλωστε δεν είναι τα μαύρα ρούχα που σε κάνουν να θρηνήσεις ο,τι έχασες...

     Σ’ αγαπάω παππού, σ’ αγαπάω και μου λείπεις, περιμένω την μέρα που θα συναντηθούμε και τότε θα είμαι χαρούμενη, πολύ χαρούμενη… έλα να με βρεις, αλλιώς περίμενέ με,   θα έρθω εγώ!!