''ΚΑΤΑΙΓΙΔΕΣ'' ΖΩΗΣ

      

    Καθημερινότητα, ρουτίνα και συνηθεια, ένας συγκεκριμενος τροπος ζωης.....

ξανα και ξανα....ωσπου μια μερα η ζωη ειναι σα να την χτυπα  ''καταιγιδα'', σα να περνα μια μπορα μεσα σου και ξεχνας ολα τα καλα..ολα τα ευχαριστα..... Γι αυτο οι γραμμες της καταιγιδας που σχηματιζονται στον ουρανο μοιαζουν με κλαδια απο τα οποια πρεπει να πιαστεις γερα και να σηκωθεις για να αντεξεις τα σκαμπανεβασματα της ζωης...μη διστασεις...εισαι δυνατος για να το κανεις....πιασου απο το κλαδι και κανε μονοζυγο μεχρι να εκτοξευθεις ψηλα, πολυ ψηλααα.....

και ειναι τοσο ευκολο??θα ρωτησεις...τιποτα δεν ειναι ευκολο στη ζωη...ολα ειναι δοκιμασιες τις οποιες πρεπει να περασουμε για να δειξουμε οτι ζουμε, οτι ειμαστε ενεργα οντα....οτι αντεχουμεεε....

     Ερχεται  η στιγμη που πρεπει πια να συνειδητοποιησεις οτι θα ζεις μακρια απο αγαπημενα σου προσωπα, απο δικους σου ανθρωπους...σιγα σιγα χανεις ενα κομματι του εαυτου σου και ακομη ενα οταν η οικογενεια χανει μελη της και αλλο ενα οταν υπολογιζεις στο ''μετρημα'' του χριστουγεννιατικου τραπεζιου αυτα τα ατομα απο συνηθεια και απο αγαπη...επειδη συνηθισες να ειστε μαζι και τα χρειαζεσαι διπλα σου,,,επειδη δε μπορεις χωρις αυτα..και σιγα σιγαα ο εαυτος σου λιγοστευει.....Ασχημο πραγμα ο θανατος....ασχημο πραγμα να σε περιμενει παντα κατι.....ασχημο να μη μπορεις να σταθεις στα ποδια σου και να μην ξεκουραστεις...να μην χαλαρωσεις.....οδυνηρο το ξαφνικο και το απροσμενο.....ήήήή μαλλον το χειροτερο να μην μπορεις να περασεις χαρουμενα τις Χριστουγενιατικες διακοπες μαζι με την οικογενεια σου, την οποια εχεις να δεις αρκετο καιρο (εγω 4 μηνες)....

    Και τωρα??τι κανουμε??ποοοοοσο χρονο θελει να σταματησεις να κλαις απο πονο και να αρχισεις να δακρυζεις επειδη θυμασαι?? εμενα μεχρι στιγμης δεν εχει γινει κατι (απο πιο παλιο περιστατικο θανατου, το οποιο μεσα μου ειναι λες και εγινε χθες,,,,,ποσο μαλλον για το προσφατο που οντως εγινε χθες) μου χρειαζονται πολλαααα χρονια να συνηθισω αναγκαστικά σε κατι αλλα και παλι δε θα μπορω να πω οτι το καταφερα...ξερεις γιατι??γιατι δενομαι με τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΟΥ..και μονο στην ιδεα δεν μπορω να συνηθισω στην απουσια τους....περιμενω ακομη να χτυπησει το τηλεφωνο και να ακουσω οτι ολα ηταν ψεματα..ελπιζω να βλεπω εναν εφιαλτη που θα ξυπνησω και ολα θα ειναι οπως πριν.....αλλα πως??δε γινεται...μονο ελπιζεις....μεσα σου πλαθεις τα παντα που θες να γινουν για να μη στεναχωρηθεις...

   Στιγμες πονου, στιγμες λυπης...γεματες δακρυα, θλιψη....ωρες δυσκολες.... δε μπορεις να ακουσεις τιποτα....η μονη σου σκεψη ειναι να λες αν οντως συνεβη....αν οντως εχασα καποιο προσωπο....αν χτυπησε το τηλεφωνο και πριν καν ακουσεις τη λεξη ΠΕΘΑΝΕ αρχισες να κλαις...

   Δε μπορω να πω τιποτα αλλο....απολυτως τιποτα....ακομη και αυτη τη στιγμη τα δακρυα μου κυλανε στο χλωμιασμενο μου προσωπο....το μονο που θα πω ειναι οτι καμια φορα αλλιως τα περιμενεις και  αλλιως ερχονται....Γι αυτο οταν κανεις σχεδια, ο θεος γελαει.... :( :( :(

Με λύπη,
Νάσια.