Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2015

Κι εγώ που μένω;




Το να μην έχεις μια βάση μπορεί να ακούγεται αρκετά απλό, από τη στιγμή που έχεις ένα κρεβάτι να κοιμηθείς, μία στέγη πάνω από το κεφάλι σου, τι άλλο χρειάζεσαι; Ε λοιπόν δεν είναι τόσο απλό.
Όταν δεν έχεις βάση είσαι ασταθής, όταν είσαι ασταθής δε μπορείς να ξεκινήσεις τίποτα με γερά θεμέλια, έτσι καταλήγεις να αναβάλλεις τα πάντα.

Δεν ξέρω αν είστε ή αν γνωρίζετε παιδί χωρισμένων γονιών, αλλά θα σας πω κάτι από την εμπειρία μου, το πρόβλημα δεν ξεκινάει και τελειώνει μαζί με την ολοκλήρωση της διαδικασίας του διαζυγίου.
Είναι τόσα πολλά που ακολουθούν και που ίσως έχουν προηγηθεί αφού έφτασαν δυο άνθρωποι στο σημείο να διαλύσουν μια οικογένεια.

Ένα από τα πολλά, στο οποίο θέλω να επικεντρωθώ τώρα είναι το σπίτι. Πολλά παιδιά μεγαλώνουν με έναν γονιό εξ΄ολοκλήρου και δεν βλέπουν τον άλλο, παρά μόνο ελάχιστες φορές. Άλλα προσπαθούν να ισορροπήσουν την κατάσταση και μοιράζονται στα δύο. Επειδή ανήκω στην δεύτερη κατηγορία λέω να αναφερθώ σε αυτό, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θεωρώ το πρώτο εύκολο.

Ζούσα χρόνια με τη μαμά μου και τη μεγαλύτερη αδελφή μου, και όπως σε όλες τις οικογένειες και ειδικά τις μονογονικές υπήρχαν δυσκολίες. Όταν έφτασα 18, η αδελφή μου 21, φύγαμε και πήγαμε στο σπίτι του μπαμπά μου.
Αυτό ακριβώς είναι και το θέμα, το σπίτι είναι του μπαμπά μου. Και εφόσον φύγαμε από εκεί που μέναμε το σπίτι έγινε της μαμάς μου.

Μπορεί να ακούγομαι υπερβολική, αλλά το να μη ζεις πουθενά σε βάζει σε μία ανισόρροπη κατάσταση, όπως είπα πριν δεν ξεκινάς τίποτα, ζεις μία αναβολή.

Το σπίτι που μένεις είναι αλλουνού και τα όσα γίνονται εκεί, στο σαλόνι, στην κουζίνα, στο δωμάτιο "σου" -ναι, και εκεί- περνάνε από αυτόν τον άλλο. Από το τι σεντόνι θα βάλεις μέχρι και το τι θα στολίσεις για τα Χριστούγεννα. Έχεις μόνο υποχρεώσεις, να καθαρίζεις όσα κάνεις, με τον τρόπο του άλλου φυσικά και να υπακούς σε κάθε προτίμησή του. 

Είναι κουραστικό, εξουθενωτικό, ψυχοφθόρο. Σου τραβάει την ενέργεια και σε κάνει κομμάτια, δεν είσαι ελεύθερος, ζεις στο πουθενά, και αυτό το πουθενά μπαίνει μέσα σου και μένει εκεί, παίρνει τη θέση τόσων άλλων πραγμάτων που σου αρέσουν και που αγαπάς.  Γίνεται τρόπος σκέψης και ζωής, η αναβολή στην αναβολή βάζει τη ζωή σου σε μία στατικότητα, δε συμβαίνει τίποτα κι εσύ βγαίνεις ένα ράκος από όλο αυτό.

Και δε συμβαίνει τίποτα...


2 σχόλια:

  1. Επειδή δεν εχω περάσει την αντίστοιχη κατάσταση δεν μπορώ να εχω αποψη για το ποσο αβολα νιώθει ενα παιδι/νεος σε αυτη την περίπτωση ομως όντας σε μια οικογένεια που οι γονείς μαλώνουν καθημερινά και παρόλα αυτα Δεν χωρίζουν, μπορω να σε διαβεβαιωσω πως είναι πολύ ψυχοφθορο και πολλες φορές ευχηθηκα να μένω μονο με την μητερα μου για να εχει ησυχια το σπιτι και να γλυτώσω το να ακουω καβγάδες.. βέβαια πολλές φορες μεγιστοποιουμε το πρόβλημά μας και ξεχναμς πως και οι αλλοι, πολλοι αγνωστοι περαστικοι στο δρόμο διπλα μας Ίσως περνούν χειρότερα (πιο δυσκολα)... εύχομαι και στις δυο αδελφουλες να είστε ΔΥΝΑΤΕΣ και στα δυσκολα και στα ομορφα να εχετε ψηλά το κεφαλι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. σε ευχαριστω παρα πολυ!! Αληθεια, ευχομαι να βγεις απο αυτο το συντομοτερο δυνατον! Ουτε η μια ουτε η αλλη κατασταση ειναι ομορφη, οποτε κοιτα να κανεις τη δικη σου ζωη ομορφη και μην τους "κουβαλας" μαζι σου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Blogger news

@Way2themes

Follow Me