Είναι η μέρα μου

Ο ήλιος είναι τόσο φωτεινός που οι ακτίνες του διαπερνούν την σκοτεινότητα της ψυχής μου.

Είναι τόσο καθαρός λες και με παροτρύνει να πάρω αποφάσεις που θα με βγάλουν από διλήμματα.

Δεν μπορώ να τον αντικρίσω όμως… Δεν μπορώ να δω αν μου κάνει κάποιο νόημα…Η αδυναμία όρασής μου, μου επιτρέπει να δω κάποια πράγματα αχνά, ξεθωριασμένα, σα την μνήμη των ανθρώπων που δυστυχώς ξεχνάνε γρήγορα…

Μπορώ να αισθανθώ, μπορώ να ‘ψηλαφίσω’ την σκέψη όλων των οργανισμών.

Είναι η μέρα μου φώναξα,

είναι η δική μου μέρα
αλλά δεν μ’ άκουσε

κανείς...

κανείς...

κανείς…

Δύσκολο να μ’ ακούσουν άλλωστε, άνθρωποι με μύρια δικά τους προβλήματα, άνθρωποι ανυποψίαστοι για την ζωή των συν-ανθρώπων τους.

Μ’ άκουσαν 2-3 συννεφάκια που μου έδωσαν την θέση τους δίπλα στον ήλιο για να λάμψω κι εγώ. Πράγματι, ένιωσα άλλος άνθρωπος λες και μόλις είχα γεννηθεί απαλλαγμένος από προβληματισμούς και σκέψεις.

Όντας, λοιπόν, χαρούμενη φώναξα ξανά πόσο όμορφα ένιωθα…

Τότε μ’ άκουσαν τα αηδόνια ,τα οποία άρχισαν να τιτιβίζουν και να με περικυκλώνουν τόσο γρήγορα, σα το αίμα που κυλάει στις φλέβες.

Ήμουν στεναχωρημένη που δεν ακούστηκα στους ανθρώπους, που δεν συμμερίστηκε έστω και ένας τα δικά μου προβλήματα, αλλά κατάλαβα ότι είχα γύρω μου ανθρώπους που στην ουσία δεν νοιάστηκαν για μένα γιατί στα δύσκολα, έφυγαν μακριά.

Ο ήλιος, τα σύννεφα και τα αηδόνια ήταν αρωγοί στην χαρά μου.

Από τότε, κάθε μέρα προτιμάω αυτούς τους ‘αληθινούς φίλους’.

Τις ηλιόλουστες μέρες, κάθε πρωί βγαίνω και κοιτάζω τον ήλιο, παίρνω όλη την θετική ενέργεια που μου χρειάζεται για να σταθώ στα πόδια μου.

Τι θα κάνεις όμως τις συννεφιασμένες μέρες? Θα διερωτηθείτε… τότε θα κάνω πράξη τα όνειρα μου… Έχοντας μάθει πως είναι να ‘συγκατοικείς’ με τον ήλιο, τις συννεφιασμένες μέρες θα πάρω το πινέλο και θα χρωματίσω τον δικό μου φωτεινό ουρανό, αυτόν τον ουρανό που με έμαθε ο ήλιος, μέσα σε έναν κόσμο που θα με κάνει ευτυχισμένη για πάντα!!!