Κριμα, δυστυχως μαλλον αυτο ισχυει και εχω κουραστει να επιβεβαιωνομαι.

Δινεις, ξεκινας και δινεις στου ανθρωπους γιατι το νιωθεις σωστο, οχι συμφωνα με καποιον κανονα που σου περασαν οι γονεις σου, αλλα συμφωνα με το συναισθημα μεσα σου. Και οσο δινεις χαρα στον αλλο χαιρεσαι κι εσυ, ειδικα αμα βλεπεις και το χαμογελο, αμα ακους και το ευχαριστω.

Δυστυχως ομως, επειδη το εγω μας καλα κρατει μεσα μας, καμια φορα η χαρα του αλλου, ή εστω η διευκολυνση του δεν ειναι αρκετη. Σηκωνεσαι απο τη θεση σου στο λεωφορειο γιατι βλεπεις καποιον μεγαλυτερο και νιωθεις ομορφα που ξες πως θα καθησει και δε θα κουραστει να στεκεται στη διαδρομη. Κι ειναι καποιοι που σου ευχονται μια ομορφη ζωη και σου φτιαχνουν τη μερα κι αλλοι που δε γυρναν καν να σε κοιταξουν.
Αναλογως και με τα ψυχολογικα σου μπορεί και να μη σε νοιάξει καθόλου. Κατά πάσα πιθανότητα όμως θα πληγωθείς, καλά όχι βαθιά, αλλά σίγουρα θα σε τσιγκλίσει αυτή η πλήρης αδιαφορία. Δε λεω οτι ειναι σωστο, ειναι ομως ανθρωπινο. Μακαρι καποια στιγμη να κανουμε καλο και να δινουμε μονο και μονο για την διαδωση της αγαπης. Αλλά ακόμη έχουμε εγωισμό, ακόμη θέλουμε την προσοχή την αποδοχή και την επικρότηση.

Κι οταν αυτό δε συμβαίνει με τυχαία άτομα στο λεωφορείο αλλά συμβαίνει μέσα στον κλειστό σου κύκλο, ε εκεί είναι που σε πονάει περισσότερο. Είτε είναι ενας φίλος, είτε αδελφια, είτε γονεις η αδιαφορια στις προσπάθειές σου, η  επικρότηση άλλων ταυτόχρονα με αυτή την αδιαφορία και η έλλειψη εκτίμησης του εαυτού σου πληγώνει πολύ.

Κι εκεί που έχεις ξεκινήσει δίνοντας, καμιά φορά και περισσότερο από όσα μπορείς (άλλη χαζομάρα κι αυτή). Εκεί που επιθυμία άλλου ήταν και την έκανες στόχο ζωής, χωρίς καν να αναφερθεί, λες και εσύ επιθυμίες δεν είχες. Εκεί έρχεται και σε χτυπάει. Σε χτυπάει καλά και σε ξυπνάει. Όσα περισσότερα δίνεις τόσα περισσότερα θα ζητάνε, όσο περισσότερο θα είσαι εκεί τόσο λιγότερο σε εκτιμάνε.

Και τώρα;; Ξαφνικά χάνεσαι. Δεν είσαι πια εκείνο το χαλί που ήσουν. Ξεκινάς να ασχολήσε (άκου τώρα) μόνο με πράγματα που αφορούν εσένα. Και επειδή η έλλειψη των παροχών σου (όχι του εαυτού σου) είναι μεγάλη αρχίζουν διαμαρτυρίες. Άλλαξες φαίνεται... δεν είσαι η τέλεια φίλη, κόρη κτλ που ήσουν. Γιατί όμως; Σε ρώτησε κανείς γιατί; Ή απλά άρχισαν να παραπονιούνται; Αναρωτήθηκε κανείς τι είναι αυτό που σε κρατάει τόσο απασχολημένη και δεν έχεις πια χρόνο; Κι αν ξέρουν τι είναι, αναρωτήθηκαν γιατί σε νοιάζει τόσο; Πιθανότατα να πιστεψαν πως γνωρίζουν καθε μικρο κομματι της σκεψης σου και των συναισθηματων σου που δε βρηκαν λογο σε ρωτησουν για την αποψη σου. Απλα σε κατηγορησαν.

Αλλη φορα παλι, μπορει να ερθει η στιγμη που το συνειδητοποιεις κι αρχιζεις λιγο λιγο να μειωνεις αυτη την συνεχη προσφορα υπηρεσιων απλα και μονο γιατι ελπιζεις πως σε εκτιμουν για αυτο που εισαι και οχι για τα οσα κανεις. Κι ερχεται η ωρα που βλεπεις ανθρωπους γυρω σου να παιρνουν ευσημα, να ακουν λογια που δεν ακουσες ποτε για πραγματα που εκανες και ξανακανες και δεν ειπες τιποτα για αυτα.
Αυτό είναι άσχημο, πολύ ασχημό. Μένεις με ένα "γαμώτο δηλαδή!"
Τι έκανα λάθος; Δεν είμαι αρκετή; Που έφταιξα;
Σιγουρα καπου εχεις φταιξει, δεν ξερω για ολα τα σημεία αλλά ξερω σιγουρα το ενα. Δεν εκτιμισες τον χρονο και τον εαυτο σου.
Εδωσες παραπανω απο οσα ειχες, βρεθηκες εκει που δε μπορουσες, εκανες πολλα που δε μπορουσες. Οχι απο την πιεση των αλλων, αλλα απο τη διαθεση σου για προσφορα.
Και παρολο που πληγωνεσαι συνεχιζεις να δινεις καποιες φορες, να εισαι εκει που θελουν απλα επειδη το θελουν, μπας και θυμηθουν να σε εκτιμησουν. Περιμενεις την επιβεβαιωση και την επιβραβευση τους για να νιωσεις πως κατι εκανες. Δεν ειναι ομως ετσι. Εαν βγουν τετοιες συμπεριφορες απο τη ζωη σου, οχι απλα δε χανεις, κερδιζεις κιολας. Εαν βγεις εσυ απο τη ζωη τους αυτοι θα χασουν. Και δεν εννοω τη φοβερη και μοναδική προσωπικοτητα που τους κανεις την τιμη να τους μιλησεις, αλλα εννοω αυτον τον ανθρωπο της προσφορας, που θελει πανω απο ολα οι πραξεις του να βοηθουν και δημιουργουν χαμογελα.

Και τωρα; Τωρα τι κανεις; Μενεις με τη φοβερη φραση "αυτοι χανουν!";
Μακάρι να ήταν αρκετό για να συνειδητοποιησεις πως οντως αυτοι χανουν, εσυ οχι, αλλά δεν ειναι, δυστυχως. Νιωθεις την αδικια, νιωθεις να σε παραμελουν και στην τελικη νιωθεις και ηλιθιος που τα οσα εκανες δεν εχουν καμια αξια.
Ισως αν ειχες φωτογραφιες στο facebook να ειχαν μεγαλυτερη σημασία, θα μαζευαν και likes!

Και τελος, δε θελω να βγαλω την ουρα μου απ' εξω. Κι εγω πεφτω στην παγιδα του "οτι ειναι σπάνιο είναι καλύτερο, το συνηθισμένο δεν έχει μεγάλη αξία", μιας που το οξυγόνο και το νερό το μόνο που κάνουν είναι να μας δίνουν ζωή, δεν είναι δα και χρυσάφι!

Το μεγάλο μας το όνειρο σου εξηγώ με ένα φιλί. 
Αυτό αρκεί ούτε μεγαλα λόγια ούτε βαριές κουβέντες. 
Το όνειρο ζει στη σιωπή και ταυτόχρονα φωνάζει, φώναζει μέσα από την ευτυχία που σε κάνει να λάμπεις, χωρίς να χρειαστεί να πεις καμιά κουβέντα.

Ζήσε με αγάπη και αυτό θα βγει προς τα έξω, μην το φωνάζεις. 
Ζήσε την κάθε στιγμή με εκείνον που το νιώθεις, μην τα κάνεις όλα δημόσια και κοινά.
Υπάρχουν στιγμές χαράς που μοιράζεσαι με όλο τον κόσμο αλλά μην πέσεις στην παγίδα να ισοπεδώσεις τις δικές σου στιγμές, τις δικές σου προσωικές στιγμές, ζήσ τες εκείνη τη στιγμή στο έπακρο και μετά με όσους αγαπάς μοιράσου αυτή την ευτυχία αλλά όχι από υπερηφάνια, μόνο αν το νιώσεις πραγματικά.

Μοιράσου με στόχο να απλώσεις γύρω σου αγάπη και εκεί δε χρειάζοντα πολλά λόγια, δυο κουβέντες και ένα χαμόγελο.

Αυτό το τραγούδι με ηρεμεί με καθησυχάζει, για εσάς που διαβάζετε αυτό το κείμενο αλλά και για εκείνον που με κάνει να φωνάζω μέσα από τη σιωπή μου την ευτυχία μου.